Het stedelijk museum bezochten we als eerste en aangezien de vernieuwing van het museum was er een beperkt aantal exposities, waaronder;
- Taking place; Dit bestond uit de verschillende fasen van vernieuwing van het stedelijk museum.
- Monumentalisme; Geschiedenis en nationale identiteit in de hedendaagse kunst.
- Publieksactiviteiten en educatie.
Na het stedelijk museum zijn we door gegaan naar het FOAM Foto museum Amsterdam.
Hier vonden we prachtige foto’s en opnamen van o.a.;
- Less than one.
- The edge.
- Eva Marie Rodbro.
- Lone stars.
Er kwamen in het FOAM veel culturen, kleuren en atmosferen in beeld. En door de stilte die er hing was het prettig om de beelden in je op te nemen.
Uiteindelijk zijn we met z’n vieren met de pond naar Amsterdam-Noord gevaren, om daar in de kromhouthal, beeldhalwerk te bewonderen.
In deze enorme fabriekshal kwamen we een wereld aan autonome en ruimtelijke beelden, sculpturen en constructies tegen. We hebben onze ogen hier uitgekeken.
Er was werk te zien van kunstenaars die als overleden waren, maar nog steeds bekent en joep van lieshout heeft er ook werk staan plus nog zoveel anderen.
Wat een enorme variatie aan werk, allerlei soorten kleur- en materiaal gebruik. We hebben het enorm op ons laten inwerken, en het is zeker de moeite waard om deze plek te bezoeken.
Mijn favoriet;
Mijn grootste favoriet kwam ik tegen in bij het beeldhal werk in de kromhouthal te Amsterdam Noord.
Er was ten eerst een enorme variatie aan autonome hedendaagse kunst, met soms dingen die echt iets voor stelden of duidelijk wouden maken en er waren die beelden die met elk persoon weer iets anders doen.
Zo kwam ik een beeld tegen, enorm dominant en overheersend in de kleur rood. Plooien, vouwen, organisch en tegelijk abstract, ruimtelijk, krachtig, levendig, mystiek.
Ik zag aan het bordje dat er bij lag dat het om beeld ging van de Anami schrijvers.
Ze hebben dik plastic gebruikt, die je door het warm te maken kunt buigen en vervormen om bijvoorbeeld hout heen, wat bij dit werk ook is gebeurt.
De titel van het werk is; Anthroposcene #5.
Het had geen voorstelling van iets, maar het deed mij denken aan ons hart, door de kleur en de vorm en vlakken waarin het verdeeld is. De vorm gaf een stuk mystiek, omdat je alleen de prachtige buitenkant ziet, en omdat je niet weet wat er onder schuilt.
